Auteur: Arianne Ramaker

Stel dat Jezus nu voor mijn deur zou staan? Dan zou ik – al wandelend door de wijk – Hem willen bevragen: zoals we het nu doen in de Nieuwe Kerk, wat vindt U daar eigenlijk van? We doen kéíhard ons best om online kerk te zijn. Maar hoever moeten we gaan? Moeten we op een bepaalde manier ook niet accepteren dat dit een tijd is om stil te staan en te reflecteren? Ik vind dat een moeilijke vraag.

Wat ik een keer met God zou willen meemaken? Ik zou wel een teken willen krijgen. Dat gebeurt zelden natuurlijk, maar het lijkt me heel gaaf. Bijvoorbeeld dat ik ergens voor bid, en dat God dan precies geeft wat ik nodig heb. Echt zo’n moment dat je ervaart: God is hier.

“Ik weet niet of er iemand is met Wie ik zo blij ben dat ik Hem heb ontmoet, als Jezus. Ik heb een warme en gelovige opvoeding gehad. Ik was zelfs misdienaar en ging een periode lang elke ochtend naar de kerk. Maar ergens ben ik het geloof verloren. Ik ben een andere weg gegaan. Vorig jaar heb Jezus echt leren kennen bij de Alpha-cursus van de Nieuwe Kerk. Natuurlijk had ik weleens gehoord dat je een persoonlijke relatie met Jezus kunt hebben. Maar ik had het nooit eerder zo ervaren.

“Mijn opa woont in Duitsland en gaat naar een katholieke kerk. Hij is een heel bijzondere man. Als hij ons ziet, heeft hij zo’n trots in zijn ogen. Ik zie hem niet heel vaak, maar toen we met Kerst bij hem waren, gaf hij mij een hostie. Dat mag eigenlijk alleen als je eerste communie hebt gedaan. Hij zei tegen me: ‘Ik weet dat jij gelooft in de Verlosser.’ Dat vond ik zó mooi. Dat moment was wel een keerpunt in mijn geloof, denk ik. Ik begon echt te zoeken wie Jezus nu is.

“Drie jaar geleden reisde ik met vrienden door de Balkan – een reis met een onverwachte wending. We zouden een festival in Kroatië bezoeken. Maar eenmaal aangekomen in de stad Pula, bleek dat we een week te laat waren. Op een dag bezochten mijn vrienden een riddershow. Ik had daar geen zin in. Daarom slenterde ik in mijn eentje door het snikhete centrum, tot ik bij een kerk uitkwam. Ik ging naar binnen en ging zitten. ‘Lekker koel,’ dacht ik nog. En wat er toen gebeurde, kan ik bijna niet uitleggen: ik voelde opeens zo’n diepe, onbeschrijfelijke rust…

“De ochtend dat mijn moeder stierf, droomde ik dat ik op een groot orgel Psalm 42 speelde. Het allereerste lied dat ik in de Nieuwe Kerk begeleidde, was precies dat eerste vers van Psalm 42 – evenals een moede hinde naar het klare water smacht, schreeuwt mijn ziel om God te vinden, die ik ademloos verwacht. Bijzonder toch? Ik kan het bijna niet zonder emotie vertellen… Het was alsof God zei: welkom bij de Nieuwe Kerk Evert, je bent hier op je plek.

“Jezus is de centrale figuur in mijn leven. Ik hou van Hem en ik probeer Hem te volgen. Een concreet voorbeeld? Neem ons uitzendingsproces naar Noorwegen. Zeggen dat je alles voor Jezus overhebt is een mooie eerste stap. Maar om ook écht alles achter je te laten? Ik merk dat ik dat heel lastig vind!