“Laatst zongen we in de kerk: ‘Mijn Redder, mijn Held, mijn Vriend.’ Mooi vond ik dat! Zo is Jezus voor mij: een Vriend die er altijd bij is, die als verrassing zomaar aanschuift. Tuurlijk, Hij is ook een held. Maar júist omdat Hij heel gewoon is. Niet opvallend, niet ‘kijk mij nu eens speciaal zijn’. Hij hoeft niet in een dikke auto te rijden.
Als bandleider kies ik geregeld de liedjes voor de dienst. Dat is al een Bijbelstudie op zich! Sommige teksten zijn best zwaar. Met woorden als zonde, genade, ‘het Lam’ en ‘het bloed is vergoten’. Met die taal ben ik echt niet opgegroeid. Ik zeg wel eens tegen mijn familie: ‘De melodie moet wel heel mooi zijn, wil ik zo’n nummer uitzoeken voor zondag!’ De liedtekst van John Osborne – What if God was One of Us? – spreekt mij meer aan. Wat als God gewoon de bus zou instappen als zwerver? Wat als iemand voor je deur staat die hulp nodig heeft? Die persoon kan Jezus zijn, bij wijze van spreken.
Hockeywedstrijd
Ik ben in een katholieke stad opgegroeid als domineesdochter. Het was niet gewoon om naar de kerk te gaan. Ik had geen christelijke vrienden en op zondag was er sport. Soms kwam ik later voor de hockeywedstrijd, omdat ik ’s ochtends in de kerk moest zingen bijvoorbeeld. Dan vroegen mijn teamgenootjes wel eens door: ‘Hoe gaat het dan, zo’n kerkdienst?’ of ‘Wat is geloven nou voor jou?’ Ik voelde me soms best anders en vreemd. Maar het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben: een verbinder. Ik zie mezelf als schakel tussen mensen die Jezus niet kennen en die Hem juist heel goed kennen. Dat vind ik een fijne plek, zo ertussenin. Ik ken en versta ze allebei.
Achter de schermen
Hoe beter ik de Nieuwe Kerk leer kennen, hoe meer ik onder de indruk ben van de fantastische organisatie die erachter zit. Ik ben sinds kort redacteur voor de website. Nu pas besef ik wat er allemaal achter de schermen gebeurt. Dan werk ik de agenda bij en dan ontdek ik: wat gebeurt er toch veel wat ik helemaal niet wist. Gemeentelijk jeugdwerk, pastoraal werk – er wordt zoveel georganiseerd waar je als ‘gewone kerkganger’ geen weet van hebt!
Even samen één
Ik associeerde de kerk altijd met stilte en verbinding. Dat miste ik wel toen ik net bij de Nieuwe Kerk kwam: er is veel onrust. Voor een kippenvelmoment van stilte na de overdenking of tijdens de collecte is weinig ruimte. Heel soms ervaar ik het toch. Dan gaat er zo’n zucht door de kerk. Ik kan het bijna niet omschrijven… Het is alsof het even binnenkomt bij iedereen.
Gelukkig is die verbinding ook te vinden in het samen zingen. Af en toe ervaren we het als muziekgroep, dat een nummer heel gedragen en uit volle borst wordt meegezongen door de gemeente. Dat is zo magisch: op zo’n moment ben je samen één. Het kan me echt ontroeren. Dan hoor ik bijvoorbeeld een meneer vlak achter me prachtig hard en laag zingen. Ja, dat vind ik echt geweldig!”