“In de Evangeliën komen voor mij twee kanten van Jezus naar voren. Een menselijke, meer praktische kant, daarin zie ik Hem als voorbeeld in hoe ik wil leven. Met wie Hij omging en wat Hij zei, Zijn interesse in iedereen, niet oordelen. Een andere kant die er voor mij uitspringt is Zijn verbondenheid en contact met God de Vader. Daar kan ik wel eens wat jaloers op zijn. Vasten, stille tijd houden, ‘God ervaren’. Dat soort dingen vind ik lastig. Ik ging een keer met mijn man Joost vasten, maar daar heb ik het geduld niet voor. Ik rende dus op een gegeven moment de keuken weer in. Joost kan dit overigens prima en haalt er veel uit. Dat vind ik mooi, maar voor mij werkt dit niet. Althans nu niet of nog niet. Mijn geloof wordt het meest gevoed als ik onder de mensen ben.
Terug naar de basis
Begin maart is onze zoon Jesper geboren. Daardoor ben ik ook weer op een nieuwe manier met mijn geloof bezig. Bijvoorbeeld doordat ik veel met hem zing of plaatjes kijk in de peuterbijbel. Maar het gaat dieper, ook al ben je met een baby in de weer, je gaat terug naar de basis. De kinderliedjes die ik nu weer zing kunnen mij echt raken. Er zitten soms hele mooie treffende teksten in die nu meer mijn hart raken dan boeken over geloofsverdieping. Bijvoorbeeld het liedje ‘Ik zag een kuikentje’ (van Elly en Rikkert), waarin klein en beeldend over het vertrouwen op God en Zijn bescherming wordt gezongen. Het ontspant mij te weten dat God erbij is.
Palliatieve begeleiding
Een paar jaar geleden heb ik een jaar gewerkt in het ziekenhuis op een palliatieve afdeling oncologie. Daaronder viel ook stervensbegeleiding. Terugkijkend naar dat jaar, besef ik dat ik me daar echt op mijn plek voelde. Ik was eigenlijk altijd vrolijk en nam de dingen niet mee naar huis. Van meerdere patiënten heb ik te horen gekregen dat ik ‘de dokter was die altijd lachte’. Ik voelde vaak een soort van blijdschap. Dat ervaar ik als talent of soort kracht van God. Vanuit die kracht mag ik mijn werk doen en geniet ik enorm van het menselijk contact. Als kind zat ik trouwens al veel in het verpleeghuis vanwege mijn oma. Vaak gingen wij op zondag met ons gezin bij haar op bezoek. En daar hoorde natuurlijk ook rolstoelracen bij. Ik kwam dus al van jongs af aan in aanraking met zorg en zieke mensen. Je merkt dat je daar mee om kan gaan, maar ook dat het mij boeide. Ik heb daar goede herinneringen aan, het is iets dat dan verder is gegroeid, denk ik.
Nieuwsgierig zijn
Gods liefde voor mensen probeer ik door te geven in mijn werk en andere contacten die ik heb. Niet door te preken of het over God te hebben, maar door tijd te nemen voor een praatje, aandacht te geven en echt te luisteren. Ik heb wel eens een voetbalfan als patiënt gehad. Eigenlijk hadden we totaal geen raakvlakken. Ik heb me toen verdiept in de voetbalcompetitie en zijn Rotterdamse club. We hadden geweldige gesprekken met elkaar. Ik vind dat leuk om te doen. Niet te oordelen of meteen een beeld vormen. Een ander de ruimte geven en nieuwsgierig zijn. Daarin moet ik mezelf wel steeds toespreken want ook ik kan op momenten iemand in een hokje stoppen of over iets oordelen. Het is iets waar je je bewust van moet zijn, dan gaat het op een gegeven moment meer vanzelf.”
Gepubliceerd door