Mensen van Jezus: Michael

“Drie jaar geleden reisde ik met vrienden door de Balkan – een reis met een onverwachte wending. We zouden een festival in Kroatië bezoeken. Maar eenmaal aangekomen in de stad Pula, bleek dat we een week te laat waren. Op een dag bezochten mijn vrienden een riddershow. Ik had daar geen zin in. Daarom slenterde ik in mijn eentje door het snikhete centrum, tot ik bij een kerk uitkwam. Ik ging naar binnen en ging zitten. ‘Lekker koel,’ dacht ik nog. En wat er toen gebeurde, kan ik bijna niet uitleggen: ik voelde opeens zo’n diepe, onbeschrijfelijke rust…

‘Waarom doe ik dit?’
In de maanden daarna ging ik opeens allerlei goede dingen doen voor anderen. Zo was er bijvoorbeeld een vriendin met alcoholproblemen. Ik ging geregeld bij haar langs om haar te helpen, met haar te praten en schoon te maken. ‘Waarom doe ik dit eigenlijk?’ vroeg ik me steeds vaker af. ‘Doe één ding voor haar en dan heb je genoeg gedaan,’ zeiden vrienden tegen me. Zo had ik er zelf ook altijd over gedacht. Maar nu wilde ik het goed doen voor haar. Waar kwam dit toch vandaan?

Begin dit jaar tipte iemand me de Alpha Cursus. Het leek me leuk om dat vlakbij het centrum te doen, dus ik googelde ‘Alpha, kerk, Utrecht’. Daar kwam de Nieuwe Kerk als eerste uit. In Nederland was ik nog nooit naar een kerk geweest. De enige kerken die ik had bezocht, waren in het buitenland om een selfie te maken. Dit was dus best een spannende stap… Maar de Alpha-groep was erg leuk. Ik leerde Bijbellezen en bidden – dat is zoiets krachtigs! En bij de les over de Heilige Geest viel het kwartje: Hij wás er al in die kerk in Pula.

Eerste Avondmaal
Inmiddels ben ik niet meer weg te slaan uit de Nieuwe Kerk. Hoewel ik ook wel andere kerken bezoek hoor, want ik snap niets van al die richtingen en hokjes. Dat staat toch nergens in de Bijbel?

Anderhalve maand geleden deed ik voor het eerst mee aan het Avondmaal. Ik had daar vaag over gehoord, maar wist niet zo goed wat het was. Er lagen allemaal spullen en witte kleden op tafel, dus ik dacht: ‘Er zal wel een bruiloft zijn?’ Die dienst heb ik voorbede voor me laten doen en toen ik daarna weer de kerkzaal binnenliep, ging precies mijn rij naar voren toe. Ik liep mee, maar wist dus niet wat ik moet doen! Achteraf gezien was dit de eerste keer dat ik openlijk ‘ja’ zei tegen God en Jezus.

Water in wijn
Jezus is echt een vriend geworden voor mij in de afgelopen maanden. Ik praat graag met Hem. Hij heeft mijn leven ten positieve veranderd en Hij blijft dat doen. Als Hij bij mij op bezoek zou komen, zou ik helemaal stilvallen en tegelijk helemaal blij worden. Ik zou willen zien hoe Hij lacht, want ik ben zo benieuwd naar Zijn lach. O, en ik zou vragen of Hij voor mij een glas water in wijn wil toveren.

Wat ik hoop dat Hij tegen mij zou zeggen? ‘Het is goed zo.’ Jarenlang wist ik niet wat ik aan moest met mijn leven. Nu weet ik dat ik een doel heb: dat is gewoon het eeuwige leven met Jezus. Dat geeft mij een hoop antwoorden. Als je vol voor Jezus gaat, dan is het goed.

Wonder
Bij de Prayer Course hadden we laatst een gesprek over bidden en wonderen. Veel mensen uit mijn groepje gaan al van jongs af aan naar de kerk. Ik hoop dat kerkmensen beseffen dat zij ook zélf het wonder zijn. Je mag trots zijn dat je christen bent. Christenen zijn nederig, dat snap ik wel, maar toch. Soms kijk ik rond in de kerk en dan hoop ik Gods liefde in te zien in de ogen van de mensen in de kerk. Dat is zo speciaal. Dit voorjaar zag ik het ook bij Opwekking bij een werkloze vrouw en een ernstig zieke man. Ik was toevallig met ze in een gebedsgroepje beland. ‘Hoe kunnen mensen die zoveel meemaken en zoveel pijn lijden, toch in God geloven?’ vroeg ik me af. Tot ik in hun ogen keek: daar zag ik de liefde van God. Die kracht en levenslust was zo sterk. Dan weet je zeker dat God bestaat.”

Wat je ook interessant zou vinden