Mensen van Jezus: Saakje

“Ongeveer 25 jaar geleden sloot de Willem de Zwijgerkerk, mijn toenmalige kerk. Zo kwam ik bij de Nieuwe Kerk terecht. Ik voelde me meteen thuis. En wat me direct opviel, was de cultuur van bidden. Als er wat was, werd er al snel gezegd: laten we ervoor bidden. Dat was ik niet gewend. Tenminste niet op zo’n openlijke manier, gewoon tijdens het koffiedrinken.

Kerkverlating
Toch dreigde de Nieuwe Kerk een paar jaar later óók te moeten sluiten. Omdat er in die tijd veel kerkverlating was, moest er bezuinigd worden. Een aantal Utrechtse kerken moesten dicht, maar welke? Dat was nog niet duidelijk. In die tijd was ik diaken. Aan de ene kant ging ons ouderling- en diakenwerk gewoon door, maar aan de andere kant was er die onzekerheid. Juist als je bang bent dat de kerk moet sluiten, ontdek je hoeveel waarde een kerk heeft. Ook voor oudere mensen, die daar bijvoorbeeld gedoopt waren, of getrouwd. Ja, dat was een verwarrende tijd.

Avondmaal
Hoeveel mensen er op een zondag in de kerk zaten? Ik weet nog dat we altijd in een kring stonden als we Avondmaal vierden: we konden geen aansluitende kring vormen. We hadden dusdanig weinig mensen, dat een sluiting er wel in zat. Maar dominee Bouw – je ziet hem de zegen geven op een plaat achterin de kerk – kon zijn geloof goed overbrengen. Hij vond bidden ook heel belangrijk. Hoe het toen precies gegaan is? Daar heb ik lang over nagedacht… Wat ik nog wel weet: we hebben heel veel gebeden. En dominee Bouw bezocht studentenverenigingen. Opeens kwamen er jongeren naar de kerk. En dat trok weer nieuwe jongeren aan.

Ik herinner me nog dat ik op een goede keer brood en wijn uitdeelde bij het Avondmaal. Ik zag allemaal nieuwe gezichten. ‘Wat een chaos,’ dacht ik. Ik kon het niet meer ordelijk uitdelen. En plotseling drong het tot me door: ons gebed wordt verhoord! Natuurlijk zag ik wel dat de kerk geleidelijk groeide, maar dat ene moment… Ik zie het nog voor me. Hier gebeurde iets!

Springlevend
En zo veranderde die angst van ‘Gaan we dicht?’ in: ‘We kunnen blijven.’ Als ik nu op een zondag om me heen kijk en zie hoeveel mensen en vooral ook kinderen er zijn, dan ben ik heel dankbaar. Zelfs voor de lange rij bij de koffie. Dan denk ik: hoe kan dat hè? Het moet toch wel zo zijn dat ons gebed verhoord is. Ja, de kerk is springlevend. En dat vind ik heerlijk.”

Wat je ook interessant zou vinden