Thirsa terug van 6 maanden Jordanie

Beste gemeenteleden,

Een half jaar geleden werd in de nieuwsflits van de Nieuwe Kerk aangekondigd dat ik voor zes maanden naar Jordanië zou vertrekken om met vluchtelingvrouwen en tieners te werken. De diaconie van de Nieuwe Kerk heeft mij hierbij financieel ondersteunt waarvoor ik hen dankbaar ben. De afgelopen zes maanden in Jordanië zijn voorbijgevlogen en ondertussen ben ik alweer twee weken terug in Nederland. Twee weken eerder dan gepland in verband met Covid-19.

Graag deel ik met jullie wat het voor mij heeft betekent om met (vluchteling) vrouwen uit Syrië, Irak en Jordanië op te trekken.

Het programma
Naast het volgen van Arabische taallessen heb ik drie à vier dagen per week meegewerkt in een leef centrum voor (vluchteling)vrouwen en tieners. Dit centrum is gevestigd in Zarqa, een dichtbevolkt en vervuild gebied in Jordanië, waar veel armoede heerst. Elk jaar nemen er rond de 2500 vrouwen en kinderen deel aan het programma van het centrum.
Zo is er een kleuterklas met ruimte voor 40 kinderen en daarnaast zijn er ook op dit moment 9 tot 11 kinderen met een beperking voor wie een speciale klas is opgezet.
Dan zijn er diverse klassen en programma’s voor de jonge en oudere vrouwen, zoals Engelse les, creatieve lessen (zoals het maken van accessoires), computerlessen, trauma counseling, marriage course, parenting course en een Life Kit programma voor tieners en jonge vrouwen.

Gods liefde
Het was vaak overweldigend te ervaren hoeveel liefde ik van de vrouwen ontving. Jullie kunnen in mijn eerdere stukje in de nieuwsflits teruglezen dat ik voor vertrek naar uitzag om Gods liefde uit te delen, maar eerlijk gezegd werkte het eerder andersom. De vrouwen straalden zoveel liefde naar mij uit in hun houding, hun woordkeuze en ook door de hulp bij het leren Arabisch te spreken en het leren kennen van hun cultuur.
In het leef centrum is het doel elke dag opnieuw om de vrouwen zich gezien en geliefd te laten voelen . Door verhalen van deelnemers werd mij duidelijk dat zij weinig liefde ervaren van hun ouders of echtgenoot.
Veel vrouwen voelen voornamelijk een grote druk rond de zorg voor hun (vele) kinderen en het voeren van het huishouden, in een poging daarmee hun man tevreden te stellen.
Juist binnen deze conservatieve wijk en vluchtelinggezinnen zitten veel mannen thuis zonder werk, wat hen frustratie geeft. Deze frustratie wordt vaak op hun kinderen en vrouw afgereageerd waarbij ook veel huiselijk en geestelijk geweld voorkomt. Het is daarom zo bijzonder om te mogen zien hoe het centrum een veilige plek is voor de vrouwen waar zij even helemaal zichzelf kunnen zijn.

Hoe ziet een dag in het leef centrum eruit ?
Ik begroet de vrouwen met vier kussen en met de vraag “keefhalek” (hoe gaat het?). Standaard zeggen de vrouwen “tamam” (goed), maar bij de vrouwen aan wie ik kan zien dat het vandaag niet zo goed gaat, geef ik nog een extra dikke knuffel erachteraan. Het is hartverwarmend hoe de vrouwen vaak na een weekend zeggen “ishtaget illik” (ik heb je gemist) en dat is geheel wederzijds.
Vervolgens begint het dagprogramma met stille tijd, waarin wij een stukje uit de bijbel lezen en daarover met elkaar in gesprek gaan en de dag en vrouwen in gebed brengen.

Een stukje uit mijn notitieboek van dinsdag 4 februari
“Vanmorgen heb ik vier vrouwen twee uur lang Engelse les gegeven. Gaaf om te zien hoe dezelfde vrouwen nu wekelijks naar het centrum komen voor deze les. Ik noem het Engelse les en ik oefen bijvoorbeeld met hen hoe zij zichzelf kunnen voorstellen in het Engels, maar eigenlijk vind ik het nog veel belangrijker om de vrouwen zich stuk voor stuk gezien te laten voelen. Zo zag een van de vrouwen er zichtbaar vermoeid uit en vertelde zij ook eerlijk dat haar hoofd zo vol zit met van alles. Ik vind het dan bijzonder om te zien hoe dit groepje vrouwen naar elkaar luisteren en elkaar bemoedigen.
Daarnaast was ik blij om een andere jonge vrouw weer te zien, die een aantal weken niet meer was geweest. Van haar moeder had ik begrepen dat zij niet lekker in haar vel zat en zo weet ik dat zij kampt met depressiviteit en onzekerheid. Wat is dan het fijn om haar te mogen vertellen dat ik zo blij ben om haar te zien en haar tijdens de Engelse les te zien groeien in zelfvertrouwen en haar te zien lachen. – Na de les kwam zij naar mij toe en nam ze mij apart en zei “ana bahebik” (ik heb je lief). Het raakte mij! Ik geniet van de contacten, en op zo’n moment voel ik mijzelf zo gezien en geliefd”.

Vloeiend Arabisch spreken
Doordat een half jaar te kort was om vloeiend Arabisch te spreken was er natuurlijk sprake van een taalbarrière. Daarom bleef ik mijzelf dagelijks aan een uitspraak van Ann Voskamp herinneren “Geloof het maar: de kleinste trilling van vriendelijkheid hier kan uitdraaien op een wonder aan de andere kant”.

Be still and know that I am God ~ Psalm 46:10
Met dit Bijbelvers herinnerde ik mij dat ik dankbaar en blij mocht zijn om Hem te prijzen, en juist ook tijdens periodes van ontmoediging of onzekerheid te mogen weten dat Hij alles in Zijn hand heeft en dat Zijn werk door gaat.
Ik hoop dat deze woorden ook een bemoediging voor jullie mogen zijn in deze tijd.

Hartelijke groet, Thirsa

Wat je ook interessant zou vinden