Op deze zondag ontmoeten we elkaar als gemeente, net als vorige week, verspreid over vele huiskamers in de stad en daarbuiten. We leven in een tijd, waarin allerlei vanzelfsprekendheden opeens niet meer vanzelfsprekend zijn.
Het corona virus treft ons allemaal in meer of mindere mate en dat doet iets met ons, want hoe belangrijk en begrijpelijk alle maatregelen van sociale afstand ook zijn, ze kunnen je zomaar een eenzaam gevoel geven. “Blijf zoveel als mogelijk thuis” heeft nogal wat consequenties.
Het betekent dat je niet gezellig in de stad uitgaat, niet even langs je ouders of opa/oma gaat, zelfs je vrienden moeten op minimaal anderhalve meter afstand blijven en zie je met maximaal 2 tegelijk.
Ook voor ons als gemeente hebben de maatregelen grote impact, die aan de ene kant een enorme boost geeft aan nieuwe, creatieve vormen van ontmoeting en kerk-zijn, maar aan de andere kant ons pijnlijk bewust maakt voor onze beperkte mogelijkheden om de ander werkelijk te steunen in het gevoel van alleen zijn.
We gaan opnieuw luisteren naar een psalm, een lied dat zingt van geloof en liefde, maar ook van dreiging en eenzaamheid. Psalm 116 behoort tot de liederen die Jezus heeft gezongen, toen Hij op weg ging naar Jeruzalem om daar veroordeeld te worden en te sterven. En wij zingen het mee, ook de bekende regel: “en levenslang ben ik niet eenzaam meer.” Hoe kon Jezus dat zeggen op dit zware moment in zijn leven en wat zegt het ons in deze ingewikkelde tijd? We zullen in de dienst ook ruim tijd nemen om voorbede te doen voor ieder die professioneel of persoonlijk geraakt wordt door de crisis waar we ons in bevinden.
Van harte welkom om aan te sluiten, hoe dan ook: vrede en alle goeds.
Gepubliceerd door