Categorie: nieuwsbrief-extra

“We zijn in de wereld om de mooie dingen te zien en met elkaar te vieren, maar ook de lasten van mensen met elkaar te dragen. Ingewikkelder zie ik het niet. En uiteindelijk leef ik voor die stip op de horizon als ik thuiskom bij God. Ik ben in de loop der jaren steeds meer zo in het leven gaan staan. Dat past het beste bij mij. Ik ben niet iemand van de lange agenda. Als je naar elkaar omziet en ruimte geeft aan een ander, dan is dat al een gebedsverhoring. Gods liefde die je zelf hebt ontvangen te delen.

Stel dat Jezus nu voor mijn deur zou staan? Dan zou ik – al wandelend door de wijk – Hem willen bevragen: zoals we het nu doen in de Nieuwe Kerk, wat vindt U daar eigenlijk van? We doen kéíhard ons best om online kerk te zijn. Maar hoever moeten we gaan? Moeten we op een bepaalde manier ook niet accepteren dat dit een tijd is om stil te staan en te reflecteren? Ik vind dat een moeilijke vraag.

“In de Evangeliën komen voor mij twee kanten van Jezus naar voren. Een menselijke, meer praktische kant, daarin zie ik Hem als voorbeeld in hoe ik wil leven. Met wie Hij omging en wat Hij zei, Zijn interesse in iedereen, niet oordelen. Een andere kant die er voor mij uitspringt is Zijn verbondenheid en contact met God de Vader. Daar kan ik wel eens wat jaloers op zijn. Vasten, stille tijd houden, ‘God ervaren’. Dat soort dingen vind ik lastig. Ik ging een keer met mijn man Joost vasten, maar daar heb ik het geduld niet voor. Ik rende dus op een gegeven moment de keuken weer in. Joost kan dit overigens prima en haalt er veel uit. Dat vind ik mooi, maar voor mij werkt dit niet. Althans nu niet of nog niet. Mijn geloof wordt het meest gevoed als ik onder de mensen ben.

“Het is misschien wel een roeping geweest, 7 jaar geleden. Ik was gestopt met 5 jaar diaconie en kort daarop kwam Toevlucht op mijn pad. Het opzetten van een nachtopvang voor ongedocumenteerde mannen. Het werd winter en deze mannen hadden geen onderdak. Ik was er verontwaardigd over, terwijl ik van nature niet snel boos word 🙂 Laatst las ik dat dit soort situaties een uiting zijn van geloof. Dat het geen toeval is. Op momenten dat je er bent, op die plek, met je gaven en capaciteiten. Dan valt ‘wat je kan doen’ samen met ‘wat nodig is te doen’. Gods uitdaging en opdracht aan ons komt dan dichtbij. Om voor de wereld een positief verschil te maken.

“Mijn levensmotto is het best te omschrijven als ‘genieten en zorgen voor anderen.’ Genieten van dansen, sporten, lekker eten of buiten zijn. Zorgen door aandacht te hebben voor cliënten op mijn werk, de buurman helpen tassen sjouwen, of taalles geven. Deze drive komt voort uit mijn opvoeding en levenslessen, maar bovenal uit het geloof. Als ik mij op God richt, lukt het beter om mij heen te kijken. Aandacht voor kleine dingen kan een groot (verborgen) effect hebben. Ik zit graag op de fiets en vraag dan wel eens: ‘Mmm ik ben benieuwd wat deze dag gaat brengen, kom maar op’, dan heb ik ook echt zin in de dag.

“De afgelopen jaren heb ik veel geleerd wie ik ben, ook als militair. Ik leef nu een leven dat ooit ver weg leek. God heeft door alles heen enkele trekken van mij (ongeduld, trots, prestatiegericht) verzacht. Dat mag ook wel nu ik getrouwd ben en vader ga worden 🙂 Volgens mij gaat het er om je aandacht op Jezus te richten, in plaats van jezelf. Dan wordt je ‘een hele bak aan liefde’ getoond. Als Jezus bij mij aan tafel zou zitten, dan spreek ik vooral uit mijn dankbaarheid. 

Wat ik een keer met God zou willen meemaken? Ik zou wel een teken willen krijgen. Dat gebeurt zelden natuurlijk, maar het lijkt me heel gaaf. Bijvoorbeeld dat ik ergens voor bid, en dat God dan precies geeft wat ik nodig heb. Echt zo’n moment dat je ervaart: God is hier.

“Een paar weken geleden brachten mijn man Bas en de kinderen bloemen bij oudere leden van de kerk. Ze kwamen erachter dat de oudste bewoner uit onze straat ook lid is. Dat was verrassend leuk te ontdekken. De drempel is nu toch lager om als buren even bij hem langs te gaan, bijvoorbeeld om boodschappen mee te nemen. Al doet hij dat nog liever zelf met de rollator 🙂 Het is mooi om in je eigen stad dienstbaar te kunnen zijn. Ik denk dat we als gemeenschap best een rol zouden kunnen hebben voor mensen die net wat extra aandacht, hulp nodig hebben. 

“Ik weet niet of er iemand is met Wie ik zo blij ben dat ik Hem heb ontmoet, als Jezus. Ik heb een warme en gelovige opvoeding gehad. Ik was zelfs misdienaar en ging een periode lang elke ochtend naar de kerk. Maar ergens ben ik het geloof verloren. Ik ben een andere weg gegaan. Vorig jaar heb Jezus echt leren kennen bij de Alpha-cursus van de Nieuwe Kerk. Natuurlijk had ik weleens gehoord dat je een persoonlijke relatie met Jezus kunt hebben. Maar ik had het nooit eerder zo ervaren.

‘s Ochtends om 6 uur sta ik op voor een wandeling. Ik begin met de ‘Eerst dit’ podcast, de rest van de wandeling denk ik na of bid ik. Altijd hetzelfde loopje. Je ziet de seizoenen in de bomen. Ondanks herrie van auto’s zie ik tussendoor de mooie dingen. Een egel tegenkomen, daar word ik blij van. Ik vraag altijd of ik een zegen mag zijn in mijn werk, en verder bid ik voor mijn gezin. Het helpt mij om de dag met God te beginnen. Bij Hem zal ik uiteindelijk thuiskomen. In de reis daar naar toe wil ik graag samen oplopen.